“อิมัง สูปะพยัญชนะ สัมปันนัง..”แล้วก็ลงท้ายด้วย ”พุทธัสสะ ธัมมัสสะ สังฆัสสะ” ใช่ไหม.

ที่ลงตอนท้ายนี้เป็นทั้ง พุทธานุสสติ ธรรมานุสสติ สังฆานุสสติ ถือว่าเป็นกรรมฐาน และถือว่าเป็นฌานด้วย เพราะจิตเราห่วงอยู่เสมอว่า วันพรุ่งนี้เราจะเอาอะไรไปถวาย ตัวคิดตัวนี้เป็นฌานก็คงตัว อันนี้เป็นการปฏิบัติกรรมฐานใน พุทธานุสสติกรรมฐาน โดยไม่รู้ตัว

ฉะนั้นทุกคนทุกๆวันควรจะถวายข้าวพระ และก็กับข้าวมากๆ อย่าใช้ถ้วยเล็กๆนะ ถ้วยโตๆ มีกับประเภทไหนที่เราชอบใจมากก็บอก “นี่เอาถวายพระพุทธนะ” กันคนอื่นไว้

ถ้านึกถึงพระธรรมด้วย พระสงฆ์ด้วย เป็นธรรมมานุสสติด้วย สังฆานุสสติด้วย ถ้าทำอย่างนี้เสมอๆ ตายแล้วตกนรกไม่เป็น

แต่อย่าลืมว่าถวายแก่พระพุทธเจ้ามีอานิสงส์มากกว่าถวายพระสงฆ์เยอะ แต่ว่าเวลานี้ ถ้าไม่ถวายพระสงฆ์ เกิดไปชาติหน้าอดข้าว เดี๋ยวหนูเกิดไปชาติหน้า ถ้าพูดเขาไม่ให้กินต้องนั่งเฉยๆ ยังไม่ถือเป็นทาน เราจะมีทรัพย์สิน มีเสื้อสวม มีผ้านุ่ง มีบ้านอยู่ นั่นเป็นอานิสงส์ของทาน การให้ ถ้าเราบูชาพระพุทธเจ้าจัดเป็นพุทธบูชาเฉยๆ นึกถึงความดีของท่าน ไม่ถือว่าเป็นทาน อานิสงส์ได้คนละอย่าง

“พุทธบูชา มหาเตชะวัณโต” การบูชาพระพุทธเจ้ามีเดชมีอำนาจมาก นั่นหมายความว่า ถ้าเกิดเป็นเทวดาหรือพรหมมีรัศมีร่างกายสว่างไสวมาก เทวดาหรือพรหมนี่เขาไม่ดูเครื่องแต่งตัว เขาดูแสงสว่างออกจากกาย

“ธัมมบูชา มหาปัญโญ” การบูชาพระธรรม มีปัญญามาก คือใคร่ครวญในพระธรรมจนเกิดปัญญา จิตเป็นสมาธิ

“สังฆบูชา มหาโภคะวะโห” สงเคราะห์พระสงฆ์ เกิดไปรวยมาก เพราะเราใช้วัตถุเป็นเครื่องหมาย

อานิสงส์ต่างกัน แต่ต้องทำ ๓ อย่าง ไม่งั้นหลวงพ่ออด