ไม่ใช่อโหสิ การปวดอุจจาระ ปัสสาวะนี่ไม่มีใครต้องการ แต่มันปวดตามเรื่องตามราวของมันใช่ไหม..แต่ในขณะนั้นจิตยังเป็นกุศลอยู่ พอใจในธรรมะ ยังเป็นบุญอยู่เท่าเดิม ไอ้เรื่องนี้เมื่อฉันเจริญกรรมฐานใหม่ๆ รุ่นพี่บอกว่า เวลาที่ถ่ายปัสสาวะก็ดี ถ่ายอุจจาระก็ดี อย่าภาวนานะ บาป พอไปถามหลวงพ่อปานท่านบอกว่า

“แกไปเชื่อไอ้ควาย ภาวนานี่จิตเป็นกุศล” ท่านเลยถามว่า “ถ้าเวลาท้องถ่าย แล้วตายเวลานั้นจะว่ายังไง”

พระพุทธเจ้าไม่ได้ห้าม ใช่ไหม..การภาวนามันอยู่ที่จิต ไอ้ตัวภาวนาไม่ได้อยู่ที่ส้วม ทำได้ตลอดเวลา อย่าให้มันขาด อันนี้ดีมาก ถ้าทางที่ดีก็ควรจะมีสายสะพาย พระเจ้าอยู่หัวทรงเป็นแบบอย่าง ท่านสะพายเวลาท่านจะเดินเล่น ท่านเล่น ๑ ชั่วโมง ฟังเทป ๒ หน้า ถ้าจะเดินเล่น ๒ ชั่วโมง ก็ฟัง ๔ หน้า เวลาท่านบรรทมท่านฟังจนหลับ ท่านทำเป็นปกติเลย”

ขี้เหนียวน่ะ ดึงไม่ค่อยออก ต้องตัดสินใจอย่างหนัก ถ้าให้ต้องให้ในเกณฑ์ของบารมีต้น ถ้าบารมีต้น เขาจะให้แบบเสียสละ ต้องดึงใจหน่อย “เอ้า! ให้มันหน่อย” แต่ความจริงเสียดายนิดๆ

ถ้าหากว่า อุปบารมี ความเข้มข้นมันขึ้นมาแล้ว ก็ใช้คำว่า “สละ” ตัดตัว “เสีย” ออก สละเพื่อตัดโลภะในจิตของเราออกถ้าเป็นปรมัตถบารมี ก็ละเลย ตัดตัว “ส” ออก เหลือ “ละ” คือเราไม่ติดในตัววัตถุทั้งหลาย ตายแล้วเราเอาไปไม่ได้ ไม่ได้ติดในร่างกายเราด้วย ไม่ได้ติดในร่างกายคนอื่นด้วย ไม่ติดในวัตถุธาตุทั้งหลายด้วย ใน มหาสติปฎฐานสูตร ท่านจะลงท้ายไว้ว่า“จงอย่าสนใจกายภายใน” คือกายของเรา“จงอย่าสนใจกายภายนอก” คือกายคนอื่น“จงอย่าสนใจในวัตถุธาตุใดๆทั้งหมด”

นี่ทุกข้อในมหาสติปัฎฐานสูตร ท่านสอนถึงนิพพานหมด ถ้าเป็นปรมัตถบารมีก็ละได้ ถ้าถึงละเฉยๆก็ถึงนิพพานได้ ที่ท่านถามมานี่นักเทศน์ไม่เคยถาม เคยเจอะไหม อาจารย์.?